Ubud

Dag 19 – zaterdag 16 augustus – van Sanur naar Ubud

Vanmorgen met een wel zeer chagrijnige Noah naar Ubud gereisd. Nog voor je Ubud inrijdt wordt al duidelijk waaraan Ubud’s reputatie als kunst en cultuurhoofdstad wordt ontleend. We rijden langs hele straten vol met houtsnijders, beeldhouwers, meubelmakers, etc. Hele mooie dingen staan ertussen. Als we door het centrum heen rijden wordt ook het toeristische gedeelte duidelijk. De hoofdstraten bestaan grotendeels uit kledingwinkels, spa’s, westers aandoende restaurants en reisorganisaties. Ons guesthouse blijkt in een rustige parallelweg te liggen, midden in de rijstvelden. Noah en Quinn doen we meteen in bed terwijl ik met Juul het centrum van Ubud ga verkennen. We vinden een shortcut naar de Monkey Forest en verkennen de winkels. We vinden een aantal betaalbare restaurants en lokaliseren o.a. Ubud Palace, halen een overzicht van alle performances, een kaart van Ubud, etc. Wanneer de jongens wakker zijn gaan we met z’n allen naar de Monkey Forest toe. We hadden veel gelezen over dat de apen er agressief zouden zijn dus we hebben nog even getwijfeld of we zouden gaan, maar uiteindelijk viel het heel erg mee. Er was ook heel toevallig een competitie van Baronggroepen waar Noah en Juul helemaal enthousiast over waren. Barong is de dans met zo’n harig draak-leeuwgeval. En de dans wordt begeleid door gamelanspelers, wat Juul en Noah natuurlijk ook leuk vinden omdat ze daar zelf mee hebben geoefend in Centraal Java.

Ik moet zelf nog steeds wat wennen aan Bali ten opzichte van Java. Aan alle straathonden hier, mensen die meer Engels spreken waardoor de verkopers en taxichauffeurs niet afdruipen na een 'nee' maar hardnekkig doorvragen waar je dan naartoe gaat en of je morgen dan geen taxi nodig hebt. Je eet hier rijst met bestek in plaats van met stokjes of je handen. Alles ruikt hier naar wierook door de offers die de hele dag door worden gemaakt, maar we horen geen moskeeoproepen meer om de zoveel uur.

Dag 20-21-22 – 17, 18 & 19 augustus – Ubud

We hebben drukke dagen gehad in Ubud met heel wat ‘firsts’!. We zijn op tempeljacht geweest en hebben Gunung Kawi, Tirta Empul en Goa Gajah bezocht. De laatste twee zijn de twee meest bekende en vielen ons ietwat tegen. Tirta Empul is de holy spring temple en bestaat uit verschillende baden voor reinigingsrituelen. De baden zijn nu ook opengesteld voor toeristen en het was nogal bizar te zien hoe hier gebruik van werd gemaakt. Wij voelden ons er erg ongemakkelijk bij en vroegen ons ook af waarom is besloten deze voor de hindoestanen zeer belangrijke baden open te stellen voor voor giechelende toeristen. Bij Goa Gajah stelde de grot zelf niet veel voor, maar de setting was erg mooi. Sowieso vinden de kinderen dat heel leuk aan de tempels in Indonesie: ze liggen meestal in bergachtig / junglegebied waardoor we vaak wel een uur bezig zijn met het uitproberen van alle paadjes. Ook Gunung Kawi bestaat uit meerdere bouwwerken verspreid over een vrij groot stuk bos tegen een berg aan. We waren hier vroeg in de ochtend en hebben bijna anderhalf uur besteed aan het ontdekken van hele complex. Uiteindelijk zijn we van 7.30 tot 14.30 op pad geweest en het was echt ontzettend leuk om met twee enthousiaste kinderen deze tempels te bezoeken. O ja en we hebben een koffieplantage bezocht en dat was ook een onverwacht succes. Onze chauffeur kon alles aanwijzen, van durianbomen, tot mango’s, kruidnagel, cacao, gember, etc,etc. Heel interessant. Daarna nog een koffie en theetasting gehad waarbij we de twee favoriete theeen van de kinderen hebben aangeschaft: mierzoete lemongrass en eveneens zoete mangosteenthee. Yum

Naast tempelbezoeken hebben we natuurlijk ook nog een tocht door de rijstvelden gemaakt. Heel mooi om te zien. Ook ben ik twee avonden met Juliette en Noah naar voorstellingen beweest, waar ze al sinds Yogyakarta op zaten wachten. We zijn naar een Legong-dansvoorstelling geweest en naar een Barongvoorstelling. Het was een groot succes, ze waren danig onder de indruk!

Het is in Bali trouwens  best lastig om ergens te komen omdat er eigenlijk geen openbaar vervoer is, of bijvoorbeeld becaks. Als toerist kan je dus eigenlijk twee dingen doen om de omgeving te bezoeken, en dat is een scooter huren of een auto met chauffeur. Dat laatste is toch best duur en ook een beetje overdreven voor de meer mundaine dingen als supermarktinkopen... Ruud heeft uiteindelijk voor een dagje een scooter gehuurd (kosten: 3 euro) en is daarmee naar de supermarkt aan de andere kant van Ubud geweest (met zo’n 6 poepluiers per dag gaan we in razend tempo door onze luiers heen momenteel) en heeft hij ook nog de omgeving wat verkend. Juliette en Noah mochten ook allebei even op de scooter.

Dag 23 – 20 augustus – naar Munduk

Vandaag een wat tegenvallende dag. We zijn van Ubud naar Munduk gereden, waarbij we onderweg nog wat bezienswaardigheden zouden bekijken. De royal family temple bij Mengwi was enorm druk en viel een beetje tegen. Het uitzicht bij de door Unesco beschermde Jatiluwih rijstevelden was wel erg mooi. Vlak voor Munduk kwamen we bij Bedugul aan, een van de bekendste tempels van Bali. Wij vonden het echter een behoorlijk opgeklopte bedoening met wagonladingen vol toeristen. Wat je hier veel ziet is dag mensen vanuit zuid Bali daguitstapjes maken naar midden/noord Bali, waarbij ze alles heel snel even aandoen. Je ziet bij een tempel meteen of het een tempel is die wordt aangedaan door deze grote groepen, en dat verpest het toch wel een beetje.

Aangekomen in Munduk wacht ons ook een verrassing. Munduk wordt omschreven als een ‘ small, tranquil mountainretreat’ met veel wandelmogelijkheden. Heerlijk, dachten wij, net wat we nodig hebben. Wat blijkt nu echter: Munduk is inderdaad wel klein plaatsje maar het ligt voor 95% aan de drukke doorgaande bergweg. Dat tranquile gedeelte zien we dus niet helemaal. Het lastige hiervan is dat we dus met de kinderen behoorlijk vast zitten. Je kan hier namelijk alleen maar op de doorgaande weg lopen... (as in: de verbindingsweg tussen Zuid en Noord Bali) Dit betekent bijvoorbeeld dat we alleen in onze guesthouse kunnen eten omdat we niet in het donker op deze weg durven te lopen (het is hier om 6 uur donker). Naast deze toch wel tegenvallende eerste indruk valt ook het guesthouse erg tegen. We komen relatief vroeg aan en besluiten toch nog wat anders proberen te vinden. Na een poging of 9 hadden we het eigenlijk opgegeven. We hadden al bedacht dat we toch onze planning maar weer aan gingen passen. Omdat we daarvoor internet nodig hebben (dat we niet hadden op ons guesthouse) gaan we richting een soort cafe waar ze volgens de Lonely Planet wifi moeten hebben. Daar aangekomen blijkt dat ze net geopend guesthouse hebben met supermooie ruime kamers met prachtig uitzicht over de vallei. Jackpot dus! En gelukkig maar, wat die wifi werkt dus nietJ. Het heeft even twee uur gekost maar we zijn blij dat we zijn veranderd van locatie. We verhuizen onze spullen en de rest van de middag spelen Juul en Noah met de dochter van de eigenaar van het cafe op de binnenplaats.