Eerste indrukken uit Jakarta

En we wij zijn er! Onze eerste dagen Jakarta zitten er op. Het is zo intensief dat het voelt alsof we al heel lang weg zijn..

De vlucht viel tegen en tegelijkertijd mee. De kinderen hebben het wel goed gedaan. We hadden er alleen niet echt op gerekend dat ze alle drie stug wakker zou blijven. Quinn viel na een paar uur een uurtje in slaap en toen pas toen we zo’n negen uur oderweg waren. Noah en Juul waren helemaal erg: we waren bijna in Jakarta aangekomen, de lichten in het vliegtuig waren weer aan, het ontbijt was al geserveerd en weer opgeruimd. Noah draait zijn gezicht om, doet zijn ogen dicht en slaapt. Juliette doet haar schermpje uit, legt haar hoofd op Quinn’s schoot (die lag toen op mij te slapen) en slaapt. 45 minuten later kunnen wij drie hele moeie kinderen wakker maken, want we zijn er! O ja, en wat er wat tegenviel is dat ik zo'n vijf uur lang heb overgegeven.

Dag 1 – dinsdag 29 juli – aankomst in Jakarta!

Het eerste dat opvalt is dat het erg klein vliegveld is! Wij staan al snel voor een wel hele korte rij  bij douane, die waar echter een immigration form nodig hebben dat wij niet hebben gekregen. Samen met iedereen van onze vlucht terug de gangen in om vijf hele uitgebreide formulieren in te vullen. Een uur later staan we met bagage en onze moeie maar nog steeds optimistische kinderen buiten het vliegveld.

We checken rond 10 uur in bij ons hotel, waar ze er gelukkig geen probleem van maken dat we overduidelijk met z’n vijven een driepersoonskamer gaan bemannen. We hebben een tweepersoons bed met erboven een eenpersoons hoogslaper voor Juliette en Noah. Er is ruim voldoende ruimte voor Quinn’s tentje. Het wordt meteen duidelijk dat Quinn het grootste gevaar is voor ons inpaksysteem; hij ging meteen in turbostand al mijn mooi ingepakte zakjes ondersteboven houden. We hebben maar even maling aan de jetlag, we moeten echt slapen. We liggen met z’n vijven knock-out op bed en zijn tegen een uur of twee weer wat mens. We besluiten eerst de buurt te verkennen. We lopen richting het centrum en naar een winkelcentrum. Hier lopen we wat rond, eten een late lunch en doen wat boodschappen.

In een onnadenkend moment laat ik Juul zelf naar de wc gaan terwijl ik met Noah sta te wachten. Het duurt allemaal wat lang, maar wat blijkt: Juul heeft eerst vijf minuten verbaasd naar de ‘wel hele lage wc’  staan kijken. Oeps, het was natuurlijk een hurktoilet en ze dacht dat je er op moest zittenJ. Ja, dat gaat inderdaad niet zo makkelijk! We hebben ook meteen maar even de afwezigheid van wcpapier en de aanwezigheid van de ‘ douche’  onder de loep genomen. Het volgende wc-bezoek moet makkelijker gaan.

We lopen via een andere weg terug en hebben zo onze eerste 3 uur lopen in Jakarta er al weer op zitten. Eerste indrukken? Na alle slechte verhalen (reizigers vluchten blijkbaar en masse uit de drukke, vieze, hete stad weg) valt het ons erg mee. Ja het is warm, maar best te doen. Jakarta is inderdaad waarschijnlijk niet de schoonste stad ooit, maar wij zijn momenteel zo verheugd dat we weer in Azie zijn dat dat ons niets kan schelen. Het is trouwen wel verdacht rustig voor een Aziatische metropool dus we krijgen door Idul Fitri wel een ander beeld te zien. Je kan nog redelijk veilig oversteken, scholen en veel restaurants zijn dicht. Wat open is rekent een Lebarantoeslag. Verder: heel feel jonge kinderen, scooters en taksi's.

Dag 2 – woensdag 30 juli – Jakarta

Vandaag wat bezienswaardigheden in het centrum bekeken en treinkaartjes voor vrijdag opgehaald op Gambir. Daarna in het park bij het nationaal moment gepicknickt met allemaal Indonesische families. Juliette is voor het eerst op de foto geweest met wat Indonesische families die haar een Indonesische peuter in de handen duwden en met z’n tweeen op de foto zetten. We hadden haar al verteld dat dit zou gebeuren, dus ze was voorbereid en vond het wel grappig. Roti gehaald voor lunch op de Jalan Jaksa. Daarna gezwommen in het zwembad onder ons hotel. Noah was eerst erg bang, maar onder begeleiding van zijn wel watervrije broertje sprong ook hij snel het zwembad in.

Deze eerste twee dagen is het heel goed gegaan met de kinderen. Noah loopt alles tot nu toe, en dus veel beter dan verwacht. Hij vindt alle kapotte stoepen heel leuk, want overal stenen om mee te spelen. Ook de vruchten die uit de bomen zijn gevallen zijn een succes. Juliette voelt zich heel zelfstandig en vraagt honderduit. Aan ons, maar ook aan Indonesiers vraagt ze wat bepaalde dingen betekenen, hoe je iets uitdpreekt etc. Ze vraagt zich bijvoorbeeld af waarom het hier zo vies is, waarom zij geen hoofddoek om heeft, etc... Ook qua eten gaat het allemaal zonder probleem, zoals we wel verwacht hadden met onze eetgrage kinderen. Het slapen gaat alleen wat lastig. Quinn heeft moeite in te slapen en wordt vervolgens ‘s nachts regelmatig wakker. Noah heeft tevens moeite met inslapen. Of tenminste, hij doet eigenlijk hetzelfde als thuis (draaien, zitten, zingen, etc), maar omdat we hier in dezelfde ruimte slapen is dat niet zo handig. Je merkt ook wel dat we de kinderen thuis heel vrij laten en we willen ze hier eigenlijk niet al te ver van ons vandaan hebben. Quinn speelt overal, met dingetjes die de kinderen hem geven, met wat speelgoed als we hem er even uit laten, etc. Hetzelfde geldt voor Noah. Als we even ergens iets zitten te eten haalt hij meteen zijn auto’s en stukjes duplo te voorschijn om te spelen.

Wat ook een grote meevaller is is dat in deze nieuwe rugdrager er een laag tussen Ruud en Quinn in zit, waardoor het veel minder warm is voor Quinn (voor Ruud natuurlijk nauwelijks, die is na 10 minuten al doorweekt). Quinn blijft dus eigenlijk behoorlijk koel in de rugdrager en hij zit er dan ook zeer tevreden in. Verder zijn de kinderen dus een groot succes. Iedereen wil ze aanraken, Juliette is inmiddels volleerd fotomodel, Ruud krijgt thumbs op voor zijn prestatie drie blanke kinderen te hebben geproduceerd, en auto’s toeteren naar Quinn om zijn aandacht te trekken (tevergeefs trouwens). Juliette komt trouwens heel lief voor Noah op als hij geen zin heeft om aangehaald te worden. Oh en het melkprobleem blijkt geen melkprobleem te zijn: bij alle Minimarts en 7elevens zijn kleine drinkpakjes houdbare melk te krijgen die Quinn zonder problemen drinkt.

Dag 3 – Donderdag 31 juli – Jakarta

Vanmorgen iets vroeger op maar echt een normaal ritme hebben we nog niet. Quinn heeft tot 6 uur doorgeslapen en daarna na zijn melk nog even. Niet slecht dus! We gaan vandaag naar een ouder gedeelte van Jakarta Kota. We nemen de taxi naar de rand ervan naar Mangga Dua Mall. Vanaf hier lopen we naar Kota station en door wat historische panden. Het is erg warm vandaag en erg druk. We nemen van ellende maar onze toevlucht tot het Batavia Cafe op Taman Fatahillah, alwaar we een hele roedel vreselijk fris uitziende gepensioneerde Nederlanders en andere wat meer vermogende reizigers tegenkomen. Het voelt erg fout, maar de airconditioning is fantastisch. Terwijl wij wachten op de bediening spelen de kinderen heerlijk op de grond met de meegebrachte auto’ tjes. Na een half uur spelen blijkt dat het eten te lang op zich zal laten wachten, dus we lopen door. Ach, we zijn wel lekker afgekoeld en hebben we eens gebruik maken van een westers toilet:).

We lopen nog even rond en gaan dan met de Transjakarta bus richting een groot mall in Menteng. In de bus zijn de kinderen weer een succes. Juliette praat met wat meisjes die geduldig op hun beurt wachten om volgens een roulatiesysteem naast haar te kunnen zitten. Noah zit op mijn schoot en gromt af en toe mensen van zich af (die hem er alleen maar leuker om vinden trouwens). En Quinn wordt op Ruud’s rug bezig gehouden door de rest van de bus. Hij vindt het allemaal prima en tot de verrukking van zijn publiek lacht en zwaait hij zelfs af en toe voor hun moeite. The mall is ontzettend chique, met winkels van Armani, Louis Vutton, etc. Er is een indoor speeltuin waar we de kinderen laten spelen. We eten in het food court in de kelder en lopen daarna in 45 minuten terug naar ons hotel. We beginnen onze weg al aardig te vinden hier! We lopen trouwens door een erg duur aandoende wijk heen, met enorme huizen met hekken en bewaking. Veel wolkenkrabbers met grote bedrijven erin ook. Dat verklaart het publiek van het winkelcentrum weer!

Een beetje maaltijd kost hier trouwens zo’n 20.000 rupiah. Omgerekend zo’n 1,5 euro. Ze houden hier erg van kip, dat je in allerlei vormen en hoedanigheden kan kopen. Ayam dit, ayam dat. We hebben vandaag een stuk door een meer chinees gedeelte gelopen. We hebben hier lekkere gegrilde sticky rice op en een stoombroodje ((Bapao) met chocola erin (een leuke mix van Chinees met Europees?). Een groot succes bij de kinderen in ieder geval. We merkten vandaag al dat het wat drukker wordt op straat. Er zijn meer warungs open, is wat meer verkeer, etc. Ik denk dat we erg blij mogen zijn we hier tijdens Idul Fitri zijn, want het moet hier wel zo ontzettend vol zijn in normale tijden...

Ook vandaag is het bedritueel wat lastig. We kunnen de kinderen ook niet meteen naar bed doen omdat we alles klaar moeten maken voor de treinrit morgen. We willen om 6 uur opstaan en rond 8 uur richting het station gaan om hier de trein te nemen om 9 uur. De trein doet er zo’n 7/8 uur over, dus we zijn begin van de avond in Yogyakarta. We hebben er zin in! We gaan in Yogya veel meer culturele dingen bezichtigen en we hebben hier een ruimere accommodatie dan in Jakarta. Waar we hier met z’n vijven in 1 kamer slapen hebben we daar meerdere kamers. Ik zit dit trouwens te typen in de 7eleven aan de overkant van ons hotel, samen met allemaal locals:) )Ruud kreeg Quinn niet stil terwijl hij mij kon zien en we moesten toch nog een pakje melk halen voor Quinn morgenochtend. Het loopt inmiddels tegen twaalven, dus ik hoop dat hij inmiddels onder zeil ligt...