Yogyakarta - becaks, eenkennigheid en batik

Dag 4 – vrijdag 1 augustus – Yogyakarta

Nou, we hebben het gered! Na een treinrit van uiteindelijk negen uur zijn we in Yogyakarta aangekomen. Het was een mooie reis, met vooral veel rijstevelden en Indonesische dorpjes als uitzicht, die we tot nu toe nog niet gezien hadden. We hadden echter ook vooral onze handen vol aan Quinn... Quinn ging namelijk vannacht pas om 1 uur slapen, en was vervolgens met geen mogelijkheid wakker te krijgen toen om half zeven onze wekker ging. Hij heeft de hele trein rondgekropen, tot vermaak van de andere reizigers, maar heeft ook vooral heel veel gehuild. Juliette ontmoette toen ze Quinn chaperoneerde een Chinees meisje van haar leeftijd waar ze vervolgens een paar uur Angry Bird mee heeft gespeeld. Noah heeft zich heel goed vermaakt met zijn auto’s en zijn broertje.

We hadden vertraging dus het was uiteindelijk al 6 uur toen we aankwamen in Yogya, en al donker. We zijn snel naar onze homestay gegaan.  Deze blijkt te liggen aan de meest toeristische straat die je je kan voorstellen. Het ene hotel wordt afgewisseld door een backpackers cafe, door een hostel, door een reisbureau, etc. Vreselijk! Het doet  me denken aan Kanchanaburi in Thailand. De homestay is gecentreerd rond een courtyard waar ook allemaal kinderspeelgoed rondslingerd, omdat de eigenaren ook kleine kinderen hebben. Om de courtyard heen liggen een aantal kamers, waaronder ook een family room met een eigen kleine courtyard, drie slaapkamers en een badkamer. Het klinkt te goed om waar te zijn, en dat blijkt ook wel want holy cow, wat zijn er veel kakkerlakken! Het is eerst nog wel grappig, maar nadat we de eerste 4 hebben vermoord (en yak, ik was even vergeten hoe dat klinkt...) is het toch niet zo leuk meer. Vooral niet omdat kakkerlakken gewoon tegen muren en alles opklimmen. Brrrr. Ze kunnen bij juliette niet komen omdat we voor haar een klamboe bij ons hebben. Quinn ligt ook veilig in zijn tentje. Maar Noah ..... En laat er nou net toen we Noah naar bed brachten ook daadwerkelijk een kakkerlak op zijn bed zitten! Hij durfde toen natuurlijk niet meer gaan slapen omdat hij bang was ‘de bee hem ging opeten’. En om eerlijk te zijn ga ik vanavond ook niet echt lekker slapen... Er kan neem ik aan ook niets aan gedaan worden, door het open karakter van onze accommodatie. Morgen misschien even kijken naar een andere plek om te verblijven.

Dag 5 – zaterdag 2 augustus - Yogyakarta

Toch nog ok geslapen en 's ochtends nog een kakkerlak of drie geplet. Hopelijk waren dat de laatste. We vinden twee becakrijders die ons naar de belangrijke bezichtigingen in Yogya zullen brengen. Eerst naar het Kraton, waar helaas geen wayang voorstelling is omdat de dansers ivm Idul Fitri nog niet terug zijn. Jammer, want ik had het de kinderen al beloofd en ze blijven hier dan ook de rest van de dag om vragen. Wat opvalt is dat niets is vertaald. Er zijn veel foto’s en ander materiaal met Nederlandse referenties, maar het is alleen in Bahasa. We kopen nog twee chocobakpao’s voor op de rit naar het Waterpaleis. Daar eten we eerst wat bakso (soort noodlesoup, zeer populair hier en ook bij onze kinderen). Het Waterpaleis was mooi. De vele Indonesische en Chineze touristen hadden meer oog voor onze kinderen dan de baden.

Na Waterpaleis naar een gewone markt, even geen touristen! We lopen tussen zakken vol chili’s, afgrijselijk lelijke kinderkleren, en stallen vol gedroogde vis. We kopen nog wat slippers voor Noah en lady bananas als snack. Als het trouwens lijkt alsof we de hele dag aan het eten zijn, dat is ook zo. Vooral de kinderen hebben de hele dag honger hier en ik merk het zelf ook. Onze fietsmannetjes (Juuls words, not mine) waren trouwens even niet zo blij dat we ons niet naar de zilver en batikworkshops laten leiden waar zij natuurlijk commissie krijgen voor het afleveren van mensen. We merken wel dat door de kinderen het ijs weer snel gebroken is en ze grappen er op los met Juliette.

Noah is inmiddels zo eenkennig dat het lastig begint te worden. Hij luistert niet naar Ruud, wil niet bij hem in de buurt blijven, etc. Dit was de laatste periode thuis al wat lastig, maar nu is het heel erg. Alle aandacht die de kinderen vandaag kregen van locals hielp ook niet zo voor zijn humeur.

Bij terugkomst bij onze homestay blijven we een tijd binnen zodat de kinderen lekker kunnen spelen en wij wat reisplanning kunnen doen. We besluiten het aan te durven vanuit Solo via Malang en Mt Bromo naar Bali te reizen. Of we ook Ijen aandoen weten we nu nog niet. Omdat we de planning zoveel mogelijk in eigen hand willen houden gaan we nog geen tour regelen maar zoeken we in Malang een gids. We besluiten tevens om een dag korter in Yogyakarta te blijven. We hadden hier ook twee rustdagen ingepland maar het blijkt zo’n stoffige vieze stad te zijn dat we hier niet te lang willen blijven. We vervroegen de reservering van ons volgende hotel.

Van al die beslissingen krijg je honger dus we gaan op zoek naar avondeten. We gaan eerst even langs een reisbureau om een tour te boeken naar Borobudur en omgeving voor maandag. Onderweg vallen zowel Quinn (in de buggy) en Noah (in de rugdrager) in slaap. Heel handig! We besluiten ergens dichtbij te eten. Ze serveren in Indonesie trouwens eten zodra het klaar is. In de praktijk komt dit er telkens op neer dat Noah en Quinn als laatste hun eten krijgen (quinn geven we meestal Nasi Goreng en Noah heeft nog steeds geen genoeg van zijn Mie Goreng). Gevolg daarvan is weer dat de jongens telkens eerst ons eten opeten voordat hun eigen eten arriveert. Op zich niet erg, we hebben deze vakantie namelijk een ‘deel’-beleid bij het eten, maar omdat de kinderen zoveel eten krijgen wij eigenlijk best weinig binnen nu. Bij thuiskomst doe ik de kinderen in de douche (we hebben een enorme inloopdouche dus het is een kwestie van drie naakte kinderen en een doucheslang in mijn hand) en checkt Ruud snel even de slaapkamers voor kakkerlakken. Noah is weer over zijn angst heen en ook wij hadden al de hele dag geen kakkerlak gezien, maar je zal net zien dat er eentje in hun kamer zit... De kust is echter veilig en alle kinderen gaan goed slapen. Ruud haalt ’s avonds nog even de was op die ik gister had weggebracht. 3 euro voor 3 kilo was.

Dag 6 – zondag 3 augustus - Yogyakarta

Quinn heeft nu al twee nachten doorgeslapen! Ik voel me erg beroerd vandaag dus we doen in eerste instantie niet zo veel. Ik had gisteren al erg last van mijn keel gekregen en ik heb vandaag inderdaad behoorlijk keelpijn (gelukkig geen keelamandelen meer :D ) en verder voel ik me ook niet erg fit. Juliette speelt de hele ochtend met de kinderen van de homestay, terwijl ook Quinn en Noah voor het eerst weer een middagslaapje doen.

We gaan in de loop van de middag richting Jl Malioboro, een straat vol marktstalletjes en bekend om zijn batikwinkels. Het is leuker dan ik had verwacht. Het was chaotisch maar tegelijkertijd op de een of andere manier gemoedelijk. We gaan er trouwens naartoe met een van de vele paard met wagens die hier rondrijden. Noah heeft het er al dagen over en hij geniet ervan. Ook Quinn is helemaal gefascineerd door ons paard. De paarden zien er trouwens goed verzorgd uit. Quinn is inmiddels helemaal in zijn element in Indonesie. Hij zit veilig op Ruud's rug naar iedereen te zwaaien en lachen. Hij steekt wanneer we door een bijzonder druk gedeelte lopen zelf al zijn arm uit, zodat mensen zijn handje kunnen aanraken. Op deze manier komt hij terug een ernstig God complex..

Juliette wijst mij eerder die middag trouwens terecht. Als je de straat van onze homestay doorloopt wordt je de hele tijd aangesproken voor becakdrivers die je overal naartoe willen brengen. Nu ik me niet echt lekker voel ben ik blijkbaar niet zo alert, want Juliette wijst me er op dat ik helemaal geen antwoord geef. Ik leg uit dat ik moe ben en het er zoveel zijn die je telkens aanspreken, maar eigenlijk heeft ze natuurlijk gelijk. Ze biedt na mijn uitleg trouwens meteen aan dat zij dan in het vervolg wel reageert. De volgende becakdrivers krijgen dus een heel lief “no thank you, we’re walking. Maybe next time!) van Juliette, en ook ik doe wat meer mijn best.

We gaan op de terugweg met twee becaks terug. Noah is zo opgewonden dat hij honderduit praat, over lichtjes, over dat donker is, er twee manen zijn, papa in de andere fiets zit en hij Quinny wel goed vast moet houden, etc. Juliette is de enige die niet heeft geslapen overdag dus is erg moe. We doen ze snel in bed bij aankomst en dan pakken wij de spullen voor morgen. We worden morgen om 7 uur opgehaald voor de tour naar de Borobudur, maar moeten morgen ook van accommodatie wisselen (de homestay was alleen deze nachten beschikbaar). We hebben kunnen regelen dat we om 6.45 kunnen inchecken in het andere hotel, dat gelukkig op zo’n 50 meter afstand ligt. We delen daar weer met z’n allen 1 kamer, maar er is wel een klein zwembad. We hebben vandaag geen vervanging gevonden van Quinn's bekertje, dat we gisteren ergens hebben achtergelaten. Gelukkig kan hij inmiddels weer met een rietje drinken (dit kon hij al enige tijd en vergat toen van de ene op de andere dag dat je er niet op moet kauwen).