Tempels, batik en ricecakes

Dag 7 – maandag 4 augustus – Borobudur, tofu en gamelan

Wat een superleuke dag! We zijn vandaag naar de Borobodur geweest. Het was ontzettend mooi, en wat vonden de kinderen het leuk! We hadden ze gevraagd wie van hun heeeel hoog kon klimmen. Ze gingen beiden de uitdaging aan en scheurden de voor hun hele hoge trap op. We hebben op ieder niveau met de klok mee een rondje gelopen – voor respect zijn maar drie rondjes vereist, maar goed, we waren zo lekker bezig – en zowel de tempel als het uitzicht waren fantastisch. Het duurde wel eeuwig om onze rondjes vol te krijgen, want jeetje wat zijn er veel foto’s genomen van Quinn en vooral Juul (Noah houden we af, die vindt het echt niets als mensen aan hem zitten).

Na de tempels nog in een treintje gegaan over de parkgronden, ook erg mooi. En toen kwam het! Juul alleen, en Noah met Ruud gingen op de olifant. De kinderen allebei nerveus en opgewonden vooraf, en uitgelaten en opgewonden achteraf. Een groot succes dus! En ik vond de olifanten er een stuk beter uitzien dan die in Thailand. Hierna gingen we met onze gids de omgeving van de Borobudur verkennen, en wat is het hier mooi. We zijn bij een tofu en tempe farm geweest, waar we zelf tempe mochten maken. Hierna naar een pottenbakdorp, waar we ieder een potje mochten maken omdat Juliette zo enthousiast was en onze gids helemaal om haar vinger had gewonden. Alleen Ruud heeft geen potje gebakken, hij was bij de auto gebleven om Quinn in slaap te krijgen. Hierna gingen we naar het huis van een gamelanartiest. We hebben er eerst geluncht en daarna mochten we van zijn instrumenten gebruik maken. We hebben er nog enige muzikaliteit in trachten te brengen, maar zowel Noah als Quinn leefden zich helemaal uit dus het was vrij kansloos. Op de weg naar Yogya nog langs een monastry en nog een tempel (Noah is inmiddels helemaal fan van tempels). Onderweg ook nog tabakplanten gezien, kruidnagel, rijstevelden, etc. Noah was helemaal lyrisch over alle coconuttrees, bananatrees en mushroomtrees (uhm...). Ook zag hij overal poppenhuizen, geen idee wat hij daarmee bedoelde. Uiteindelijk pas om 18u terug. Echt een leuke dag, we hebben ontzettend veel gezien en gedaan, en zowel Juliette als Noah vonden het super! Alleen Quinn had het even moeilijk in de auto omdat hij niet gewoon in slaap valt wanneer hij moe is. Volgende keer nemen we voor in de auto een flesje melk mee om te geven wanneer hij moe is, dan valt hij misschien makkelijker in slaap.

Dag 8 – dinsdag 5 augustus - Yogya

Vanmorgen eerst vervoer geregeld voor morgen. Daarna op weg gegaan naar grote waterspeeltuin, Puriwisata, maar Noah was zo moe dat we terug zijn gegaan om hem eerst te laten slapen. Bij de tweede poging, rond 3uur, bleek hij echter al bijna dicht te gaan! Dat hadden we niet aan zien komen. Alles blijft hier tot best laat open en je zou zeggen dat het aan het eind van de middag na de ergste hitte (en wat was het warm vandaag..) juist beter te doen is in een speeltuin. Anyway, kids zwaar teleurgesteld dus we besluiten te proberen ze op het schoolplein van een school in de buurt van ons hotel te laten spelen. Op de weg terug krijgt Juliette echter steeds meer last van haar oog en klaagt ze ook over buikpijn. Haar oog is inderdaad erg rood, en zo ook de huid erboven en onder. We vermoeden een reactie op het zwembad waar wel heel erg veel chloor in zit. In het hotel spoelen we haar oog uit en we kopen wat druppels. Na het eten ga ik snel de spullen inpakken terwijl Ruud nog langs de beloofde speeltuin gaat. Juliette’s oog ziet er al een stuk beter uit.

Dag 9 – woensdag 6 augustus – Prambanan en Solo

Weer een leuke dag gehad! We zijn vanmorgen opgehaald door onze chauffeur van vandaag en bij Prambanan afgezet. Noah was helemaal opgewonden toen hij hoorde dat we weer tempels gingen bekijken. Ze stelden wat teleur in de zin dat deze lang niet zo hoog waren als de Borobudur was, maar er waren weer wel allemaal leuke plaatjes. De Prambanen tempels hebben namelijk allemaal afbeeldingen waarmee Hindu verhalen afgebeeld worden. En laten deze nou precies op kinderooghoogte zitten. Juliette en Noah hadden de grootste lol met het ontcijferen van de afbeeldingen. Er stonden vogels op, en koningen, en slangen, en ‘personbirds’, en zwaarden, en allerlei andere niet- Hindu afbeeldingen. Bij een bepaalde afbeelding dacht Juul dat het een kameleon en Noah een muis. Juul:” maar muizen hebben toch niet zo’n grote staart!?)”. Noah:”wellus, is een really big tail mouse”. Wat trouwens lastig is bij alle tempels, en sowieso wel veel hier, is dat er vaak een soort fijn grind als ondergrond is. Noah krijgt dat in zijn sandalen en weigert dus erop te lopen. Maar toen bedacht hij opeens dat als je er nou heel snel overheen rent, het zand er dan niet in kan komen. Vandaag scheurde er dus in de brandende zon een hele enthousiaste Noah van tempel tot tempel, met mij in zijn zielzog.. Over de tempels gesproken: blijkbaar zijn deze in 2006 ernstig beschadigd geraakt bij een aardbeving. Het Prambanan complex bestaat nu uit een tiental staande tempels, en verder een hele hoop bergjes stenen die in de toekomst weer opgebouwd moeten worden tot tempeltjes. De gerenoveerde versieringen zijn niet altijd met al teveel liefde hersteld. Er zijn op veel plekken gewoon egale stukken steen in grofweg dezelfde vorm geplaatst, op de plek van zeer gedetailleeerde stukken. Ziet er wat vreemd uit. Mooi uitzicht op Mt Merapi vanaf Prambanan.

Bij Prambanan bleek ook een speeltuin te zijn waar Juliette en Noah konden  uitrazen. Wat vandaag vervelend was is dat de Indonesische touristen meer opdringerig waren dan normaal. In plaats van te vragen of ze foto’s konden nemen merkten we telkens dat er heel subtiel mensen naast ons gingen staan om ons er op te zetten. Vervelender was nog dat ze richting de kinderen opdringerig waren. Wanneer we langsliepen pakten ze gewoon hun hand vast en trokken hun bij zich voor een foto. De eerste keer dat dat bīj Noah gebeurde trok hij los en terwijl wij driftig nee aan het schudden waren en Noah vastpakten, pakte ze hem tot vier keer opnieuw vast. In de speeltuin stopten een groep volwassenen de schommel waar zij opzaten, om er vervolgens in te kruipen en foto’s te gaan nemen. Het was erg vreemd dat we dit niet eerder hadden ervaren en toen de hele dag.

Na Prambanan even snel gegeten en toen richting Solo. Nadat we nu een paar keer hebben gereden komen we er wel achter dat een ding zeker waar is over Java: vervoer over de weg gaat enorm langzaam. Het was niet eens bijzonder druk, maar we gingen gemiddeld zo’n 50 kilometer per uur. Het grappige is dat de doorgaande weg hier een soort nederzettingen veroorzaakt. Tussen Yogyakarta en Solo heb je nooit het gevoel dat je een moment binnen en daarna buiten de stad bent. Het bebouwde gedeelte precies rondom de weg gaat namelijk de gehele afstand door. O ja, en we zijn er nu achter wat die poppenhuizen van maandag waren: dat zijn, heel cultureel onverantwoord, moskeeen... De moskeeen hier steken inderdaad qua pracht en praal wel behoorlijk af bij de rest van het Javaanse straatbeeld, dat moet ik hem nageven.

Bij inchecken blijkt dat ons telefoontje om de kamer een dag te vervroegen niet was doorgekomen, maar de kamer is wel beschikbaar. Het blijkt een enorme kamer te zijn, waar een extra matras wordt neergelegd voor de kinderen. De combinatie van veel vloeroppervlak, een matras op de grond en anderhalf uur in de auto zorgt ervoor dat de kinderen zeker een uur uitrazen. Hierna gaan Juliette en ik met een becak op weg naar een batikbedrijfje dat, volgens de Lonely Planet..., ook aan cursussen doen. Het is zeker 45 minuten rijden met onze niet gemotoriseerde becak, erg gezellig. Juliette verteld honderduit over dat ze later juf wil worden en ze met haar kinderen ook naar Indonesie wil. Ook merkt ze opeens op dat er vast allemaal witte mensen op alle plaatjes (billboards ed) staan omdat mensen hier zelf ook wit willen zijn. Dit laatste heeft ze weer afgeleid aan haar eigen populariteit hier, en dat iedereen tegen haar zegt dat ze zo mooi is. Ik vond het in ieder geval een scherpe observatie. We spreken voor morgen een batikcursus af om tien uur. Misschien neem ik Noah ook wel mee, hij vond het maandag ook zo leuk om dingen te maken.

Hierna ontmoeten we de mannen bij het Solo Grand Mall. We moeten nieuwe luiers hebben maar ook wat kleren ed. We zijn de afgelopen week namelijk al Quinn’s hoedje en drinkfles, en Juul’s pet en zonnebril kwijtgeraakt. Ondanks twee gigantische drukke kinderen en de zoals gewoonlijk veel te harde muziek vinden we wat we zoeken. We lopen in ongeveer 45 minuten naar het hotel. Solo bevalt me wel! Het is een stuk rustiger dan Yogya en bovendien houden hier volgens mij erg van zoetigheidJ Waar we tot nu toe vooral food carts vol bakso, mie ayam en soto hebben gezien, hebben ze hier ook allemaal rijstcakejes. We proberen er een paar, yum! Een combinatie die ze hier vaker ziet langskomen als Indonesisch idee van zoetigheid, is de combinatie chocola en kaas. Ik probeer een rijstcakedingetje met chocola, kaas en banaan, en het is nog lekker ook. We moeten morgen echt uitvogelen wat na Solo gaan doen, want we hebben morgen nog dit hotel, en daarna tot de 13de niets meer. Het lastige is dat we met de kinderen niet de standaard route willen doen, die bevat namelijk een autorit van circa 10-12 uur, maar met een originele route wordt het onbetaalbaar. Nou ja, Ruud heeft morgenochtend een paar uur om dit uit te vogelen terwijl ik aan het batiken benJ.

Dag 10 – donderdag 7 augustus – Solo

Vandaag houd ik het verslag kort want we hebben nog veel te doen vanavond. We hebben namelijk op het laatste moment de knoop doorgehakt over onze trip naar Malang. We willen dus naar Mount Bromo en Mount Ijen en dan door naar Bali, waar ik vanaf de 13de een hotel hebt geboekt. De tussenliggende dagen hebben we tot nu toe vrijgelaten omdat we eerst wilden aanzien hoe het zou gaan. Toen we eenmaal besloten hadden deze route te willen doen moesten we alle praktische issues nog even oplossen. Het is namelijk allemaal nogal ver reizen. Kort gezegd komt het er op neer dat we hadden besloten vanuit Solo de trein te nemen naar Surabaya en vanaf daar de bus te nemen naar Malang. Dit klinkt eenvoudig, maar deze knoop is pas na avonden researchen doorgehakt. Om er vervolgens dus achter te komen dat de treinen de komende twee dagen volzitten. We baalden echt een beetje vanavond want eigenlijk willen we hier wel weg. Even genoeg van het stadgebeuren. Maar goed, toen ging het opeens snel. We hadden gisteravond met een Indonesische jongen gesproken ( hij was au pair geweest in Duitsland en heeft de kinderen tijdens het eten vermaakt) die wel iemand wist voor tours. Vervolgens ontmoette ik vanmiddag een fransoos bij een reisbureau waar ik een tour naar Candi Sukuh voor morgen wilde boeken, en hij ook. We hebben vanavond toen gebeld met de automeneer om te kijken of we het eens konden worden over de prijs. Toen contact opgenomen met de fransman om te kijken of hij er ook voor in is de tour te annuleren en morgen met de auto Candi Sukuh te gaan en dan door te rijden naar Malang. En toen terug naar het reisbureau om de tour te annuleren en geld terug te krijgen. Het duurde even, maar gelukt! We zijn morgenavond al in Malang, echt super. Dan hebben we twee dagen helemaal niets. We moeten dit weekend alleen de reis naar Bali regelen waar we maandag mee willen beginnen, en verder staat alleen het park in Malang met speeltuin en zwembad op het menu.

Ruud is nu snel proviand aan het inslaan voor morgen. Ik ga onze tassen inpakken. En voor degenen die zich afvragen hoe dat gaat in een donkere kamer met slapende kinderen: heel eenvoudig, spullen sleur je naar de gang en dan pak je daar in. Of in de badkamer, waar ik momenteel ook zitJ. En we willen vanavond ook het liefst nog een hotel vinden in Malang. In Malang moeten we wel meteen de was laten doen, inmiddels zijn onze persoonlijke zakjes leeg en de waszak heeel erg vol.